വായനയുടെ പുതിയ മുഖം തുറന്നത് ഒരു പഴയ നോവല്‍
ആയിരുന്നു . എം മുകുന്ദന്റെ "ദല്‍ഹി" ആണ് ഞാന്‍ ഇന്ന് വായിച്ചു തീര്‍ന്നത് .
വായനയില്‍ ഒരു വിസ്ഫോടനം ഒന്നും സൃഷ്ടിച്ചില്ല എങ്കിലും ഈ നോവല്‍ വായിച്ചു
പോകുമ്പോള്‍ മനസ്സ് അതില്‍ നിന്നും പിടി വിടാന്‍ തോന്നില്ല
എന്നത് സത്യം ആണ് . എഴുത്തിന്റെ ശൈലി വളരെ രസാവഹമായി തോന്നി എനിക്ക് .
അരവിന്ദന്‍ എന്ന നായകന്‍ നാട്ടില്‍ നിന്നും ഡല്‍ഹിയില്‍ എത്തുന്നതും അവിടെ
ഒടുങ്ങുന്നതും വരെ ഉള്ള സംഭവങ്ങള്‍ അരവിന്ദനിലൂടെ തന്നെ കോറിയിടുന്ന ഈ
നോവലില്‍ നമ്മുടെ ക്ഷുഭിത യൗവ്വന കാലഘട്ടത്തിന്റെ സ്പന്ദനങ്ങള്‍
വായിച്ചെടുക്കാം . ചിത്രകാരനായ അരവിന്ദന്‍ വെറും ഒരു ഓഫീസ് ജോലിക്കാരനായി
അടിഞ്ഞു കൂടുന്നതും , എല്ലാം കുടഞ്ഞെറിഞ്ഞു തന്റെ ചിത്ര രചനയെ
പുനര്‍ജ്ജീവിപ്പിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നതും ഒടുവില്‍ എങ്ങും എത്താതെ
ഒടുങ്ങുന്നതും ഒരു ചെറിയ വേദനയോടെ മാത്രം വായിച്ചു തീര്‍ക്കാന്‍ കഴിയൂ .
രതിയുടെയും , സാമൂഹ്യഘടനയുടെയും , സാമൂഹിക ജീവിതത്തിന്റെയും എല്ലാ മേഖലകളും
കയ്യടക്കി ആണ് ഈ എഴുത്ത് എന്നത് വളരെ രസാവഹം ആണ് . അരവിന്ദന്‍ ഒരു പച്ച
മനുഷ്യനായി നില്‍ക്കുന്നു ഇതില്‍ . ഭാഷയില്‍ , ചിന്തയില്‍ ,
പ്രവര്‍ത്തിയില്‍ ഒക്കെ വളരെ സാധാരണരീതിയില്‍ നില്‍ക്കുന്ന അരവിന്ദനോപ്പം
തന്നെ കരുണനും മീനാക്ഷിയും ശാലിനിയും ഒക്കെ നടന്നു കയറാന്‍ വിഫല ശ്രമം
നടത്തുന്നുണ്ട് . വ്യത്യസ്ഥമായ ഒരു വായന തരും എന്നുറപ്പുണ്ട്‌ .
വായിക്കാത്തവര്‍ക്ക് പഴയ കാല രചനയുടെ സൗന്ദര്യം ആസ്വദിക്കാന്‍ ഒരവസരം ആയി ഈ
പുസ്തകത്തെ ഞാന്‍ പരിചയപ്പെടുത്താന്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നു .
വായിച്ചിട്ടുണ്ട്....
ReplyDeleteആശംസകള്‍