പ്രണയം ... അവൾ .... ജീവിതം!
.......................................................
പ്രണയാർദ്രമായൊരു
മധുരമായ് നീയെന്റെ
വഴികളിൽ വന്നു വിടർന്നു നില്ക്കുമ്പോൾ!
ഇതൾ വിടരാൻ കൊതിച്ചു
നില്ക്കുന്നൊരു
സുമമാണെന്നുള്ളിൽ നിറഞ്ഞു നിൽപ്പതെൻ സഖേ.
ഒരു ചെറു കാറ്റിൽ സുഗന്ധം നിറച്ചു നീ
പൊതിയുകയാണെന്നെയറിയുന്നുവെങ്കിലും
അരുതെന്നു ചൊല്ലിയകറ്റി നിർത്തുന്നുണ്ട്
സഹജമാമെന്നന്തരംഗം നിരന്തരം .
കടലുകൾ താണ്ടി നീ വന്നുവെൻ ചാരത്ത്
കനവുകൾ നെയ്യും തിരശ്ശീലയുമായി.
പ്രണയം മറന്നു പോയെന്നു പറയുന്ന
പതിരാം വാക്കുകൾ പതിവായെറിഞ്ഞു നീ.
ഒരു വാക്ക് ചൊല്ലാതൊരു നോക്കു നല്കാതെ
അകലുന്നു ഞാനടുക്കുന്ന നിമിഷത്തിൽ.
അകലെ നിന്നെന്നെ നീ പുൽകുന്നു മിഴികളിൽ
ആരാധനതൻ ആലക്ത ദീപ്തിയാൽ!
ഒഴുകുന്ന പുഴയിലും, ആകാശമാകെയും
നക്ഷത്ര ദീപ്തിയാണെങ്കിലും നിന്നുടെ
മിഴികൾ പകരും തിളക്കം തന്നതിൽ
നിഷ്പ്രഭമല്ലയോ ഏതു വെളിച്ചവും.
നോക്കൂ പ്രിയേ, നീ പോകുന്ന വീഥിയിൽ
കണ്ടു പോയേക്കാമീ ഈയലിൻ ചിറകുകൾ!
തിരിഞ്ഞൊന്നു നോക്കുവാൻ കരുതരുതേയുള്ളിൽ
കരുണയെന്നുള്ളോരാ കണിക പോലും തെല്ലും.
ഇനിയും പ്രഭാതങ്ങൾ നിന്നെ തഴുകിടും
ഇനിയും കവിതകൾ നിന്നിൽ തളിർത്തിടും
ഒടുവിൽ സമുദ്രം പിറകിലേക്കാഞ്ഞിടും
മൃതിയിൽ, സ്മൃതിയിൽ മാഞ്ഞിടും ഞാനുമേ !
പുഷ്‌പങ്ങൾ പലതുണ്ട് വാടിയിലെങ്കിലും
മധുവുള്ള സൂനങ്ങൾ പലതില്ലെന്നറിയുവോൾ
തല്ലിക്കൊഴിച്ചു പോം വീഥിയിലെപ്പൊഴും
ഇതളുകൾ ശേഷിപ്പതെന്തിനാകും വൃഥാ!
.... ബി.ജി.എൻ വർക്കല
No comments:
Post a Comment