Saturday, March 26, 2016

ഏകാകിയുടെ സുവിശേഷം .


പകരമില്ലാത്ത വാക്കുകൾ
നിറമില്ലാത്ത കനവുകൾ
ഉറക്കം നഷ്ടമായ രാവുകൾ
വെളിച്ചം മങ്ങിയ പകലുകൾ.
ഞാനേതോ ഇരുണ്ട ഭൂഖണ്ഡത്തിൽ
വാക്കുകൾ നഷ്ടമായ തുരുത്തിൽ
ഒറ്റപ്പെട്ടവനായിരിക്കുന്നു.

പരിച നഷ്ടമായ യോദ്ധാവായി
പ്രണയമുറിവിന്റെ നോവുമായി
അംഗഭംഗം വന്നു തളർന്നു വീണിരിക്കുന്നു .
ചുറ്റും കനത്ത നിശ്ശബ്ദതയും.

ശബ്ദയാനമായ നിന്റെ ലോകത്തിൽ
അപരിചിതത്തിന്റെ മിഴികളുമായി
പകച്ചു നില്കുമ്പോഴും,
ഒരു സാന്ത്വനത്തിന്റെ കുളിർ വിരൽ
നിന്നിൽ നിന്നും നീണ്ടു വരുന്നത്
പ്രതീക്ഷയോടെ കാത്തിരുന്നവന്റെ
ഹൃദയമിടിപ്പിൽ,
നീ കുടഞ്ഞിട്ടതോ മുള്ളാണികൾ.

പ്രണയത്തിന്റെ സുഗന്ധം നിറച്ചാ
വേദനയാസ്വദിച്ചു
മയങ്ങിയുണരുമ്പോൾ
ഞാനീ തുരുത്തിലൊറ്റയ്ക്ക്.
നിന്നിൽ നിന്നും നീ വലിച്ചെറിഞ്ഞൊരീ -
യിരുട്ടിനെ ഞാൻ പുതയ്ക്കുന്നു.
നിനക്കു വേണ്ടി മാത്രം .
എന്റെ പ്രണയത്തിനു ഞാൻ
ജീവിതം കൊണ്ടു അടിവരയിടുന്നു.
............... ബിജു ജി നാഥ് വർക്കല .

2 comments:

  1. ഇഷ്ടപ്പെട്ടു.
    കവിത നന്നായിട്ടുണ്ട്.
    ആശംസകള്‍

    ReplyDelete