കറുത്ത മഴ

ഒരു മഴയാകണം !
നിന്റെ ഉടലാകെ നനയ്ക്കുന്ന
പെരുമഴയല്ല .
ഒഴിഞ്ഞു പോകാത്ത സങ്കടങ്ങളുടെ
ചൂടുമാറാത്ത കണ്ണീരിനെ
മറച്ചു കൊണ്ടൊഴുകുന്ന കുളിർമഴ!
നീ നിർത്തിയേടത്തു നിന്നും
എനിക്കു തുടങ്ങണം .
നിന്റെ സ്വരമായല്ല.
നീ പകർന്ന വാക്കുകളുടെ ചരൽ കല്ലിലൂടെ
കാൽ വലിച്ചു നടക്കുവാൻ .
തുടച്ചു മാറ്റാനാവാത്ത
കരിയഴുക്കുകളിലൂടെ പെയ്തിറങ്ങണം.
തണുത്ത നൂലുകൾ കൊണ്ടു
വരിഞ്ഞു ശ്വാസം മുട്ടിക്കണം
നിലയ്ക്കാത്ത പ്രവാഹമായി
അലിഞ്ഞു പോകണം  താപം .
നിനക്കു മാത്രം അനുഭവിക്കാൻ കഴിയുന്ന
രാമഴയിലൂടെ.
നിനക്ക് മാത്രമാകുന്ന കരിമഴയിലൂടെ.
നിന്റെ സ്പർശനത്താൽ ഞാനിനി
പുനർജ്ജനി തേടട്ടെ.
... ബിജു. ജി. നാഥ് വർക്കല