അഭിനവ കവിത്വങ്ങൾ .

കവിത പൂത്ത തലച്ചോറുകൾക്കിന്നു
കവലതോറും പട്ടിണിച്ചൂടുകൾ...
മുഷിഞ്ഞൊരുടുതുണി മാറ്റുവാൻ,
വിശന്ന വയറൊന്നു നനയ്ക്കുവാൻ
കവിതയേകില്ലന്നമെന്നാർക്കുന്നു
കവിത മാത്രം കൈമുതലായുള്ളോർ.

ഉണ്ടായിരുന്നിങ്ങനൊരു കാലം
ഉണ്ടു ചുറ്റിലുമിന്നുമാ കോലങ്ങൾ
മറന്ന ജീവിതപ്പാതകൾക്കിരുപുറം
മലിനമാക്കിയ ബന്ധങ്ങൾ തൻ ചൂരും.

ലഹരി തിന്നുമാ ചിന്തകളിലെങ്ങുമേ
നുര നുരയുവാൻ കവിതയില്ലാതായി.
അലയടിക്കും വികാരങ്ങൾ ചുറ്റിലും
മതിമറക്കുന്ന ലോകത്തെ കാട്ടുന്നു.

അനുചരരാം ആരാധകർ തന്നുള്ളം
അനുതാപത്തിൻ അലക്കുകല്ലാകുമ്പോൾ
അറിവില്ലാത്തവർക്കസഹ്യമാം നോവിൻ
അപമാനം നല്കി ശുദ്ധനായ് മാറുന്നു.

അനുകരണമായ് കൂട്ടരിന്നോതുന്നു
അയ്യപ്പനാണിവൻ പുതുകാലകവി.
പുല്ലുവളർന്നൊരനാഥമാം ശവക്കല്ലറ-
ക്കുള്ളിൽ നിന്നയ്യപ്പൻ ചിരിക്കുന്നു.
......... ബിജു. ജി. നാഥ് വർക്കല
(അയ്യപ്പൻ പച്ച മനുഷ്യനായിരുന്നു. കവിയും. അനുകരിച്ചാലോ , വിശേഷിപ്പിച്ചാലോ ആകില്ലാർക്കുമങ്ങനെയാകാൻ . നാട്യമല്ലായിരുന്നു അയ്യപ്പൻ )