വേനലിന്‍ വരണ്ട മണ്ണില്‍
തേങ്ങലിന്‍ തുള്ളികള്‍ വീണു മരിക്കവേ
ഇറ്റ് കണ്ണീര്‍ പൊഴിക്കാതെ മുറ്റത്ത്
ചെപ്പൊരെണ്ണം മാനം നോക്കിയിങ്ങനെ.
കണ്ടു നിന്ന നിമിഷം കൊണ്ട്
കുണ്ടിലെക്കിറങ്ങുന്നു ചുറ്റിലും
കണ്ടു കണ്ടങ്ങിരിക്കും ജലത്തിനെ
കണ്ടില്ലെന്നു വരുന്നുണ്ട് പുലരിയില്‍ .
മണ്ണ് മച്ചിയായി മാറുന്ന പകലുകള്‍
ഇന്നവയല്ലാതൊന്നുമില്ലെങ്ങുമേ
കുപ്പിയില്‍ അടച്ചു പൂട്ടിയ
ദാഹനീര്‍ കുടിച്ചു നീ കൊതിച്ചുള്ള
തെളിനീരിന്‍ ഉറവകള്‍ വറ്റിയീ
കരയിലൊരു കിണര്‍ പോലുമില്ലിനി
തരുവാനാ ഓര്‍മ്മകളല്ലാതെ .
ഉയരുന്നു ചുറ്റിലും മണിമേടകള്‍
തകരുന്നു കുന്നുകള്‍ മലകളും
വരളുന്ന പുഴയും കണ്ടല്‍കാടുമാ
തോട്ടുവക്കിലെ പരല്‍മീനുകളും.
കാടുകള്‍ , കാവുകള്‍
തൊടിയിലെ പച്ചപ്പുകള്‍
ഒന്നുമിന്നിവിടെ കാണുവാനില്ലിനി
സിമന്റ് തിന്നുന്ന മണ്ണില്‍
പൂമുഖം കരഗതമാക്കുന്നു
പ്ലാസ്റിക് പൂവുകള്‍ .
മകനെ മറക്കുക നീയിനി
തുമ്പയും തെച്ചിയും നാലുമണിപ്പൂവും
പതിയെ മറക്കുക നാടും
നിന്റെ വേരുകളും .
ഇനി വരും കാലം
നിനക്കോര്‍ക്കുവാന്‍ തരിക
ഗതകാല സ്മരണകള്‍ തന്‍
ശവകുടീരങ്ങള്‍ മാത്രം .
---------------ബി ജി എന്‍
No comments:
Post a Comment