നഗ്നമാം മുത്തശ്ശിമുലകൾ
എന്നീ സമൂഹത്തിലാകെ
നഗ്നതയായ് മിഴികളി,ലന്നു
ഉരുവായ് പീഢന കാലവും.
വസ്ത്രം മനുഷ്യനേകീയുലകിൽ
വസ്തുതകളനവധിയെന്നാൽ
വസ്ത്രത്തിലൊളിച്ചത് കാണാൻ
വാഞ്ജയുമേറിയോ പാരിൽ?
ഉടുക്കാതിരുന്നാൽ കുഴപ്പം.
ഉടുത്തതിലുമുണ്ട് കുഴപ്പം.
ഉണ്ടായ് വരുന്നൊരീ കുഴപ്പം
ഉള്ളിലെ ചിന്തതൻ കുഴപ്പം.!
ബിജു ജി നാഥ് വർക്കല
ഉറവ ( ഓർമക്കുറിപ്പ് )
രമ പൂങ്കുന്നത്ത്
കൈരളി ബുക്സ്
വില : 120 രൂപ
"മോളേ ... ഞാനാണ് നിന്നെ ആദ്യം പ്രസവിച്ചത്. നിന്റെ ആദ്യത്തെ അമ്മ അച്ഛനാണ്. അച്ഛൻ അമ്മയിലേക്ക് നിന്നെ പ്രസവിച്ചു. അമ്മ പത്തു മാസം വയറ്റിലിട്ടു വളർത്തി; സമയമായപ്പോൾ ആശുപത്രിയിൽ നിന്നും ഡോക്ടർ നിന്നെ പുറത്തെടുത്തു ."
ജീവിതത്തിന്റെ വസന്തങ്ങൾ നടന്നു മറഞ്ഞവർ തങ്ങളുടെ ഇലകൊഴിയും കാലത്ത് പഴയ ഓർമ്മകളെ ഓർത്തും ,കുറിച്ചു വച്ചും വരും തലമുറകൾക്ക് തങ്ങൾ കടന്നു വന്ന കാലത്തിന്റെ ചിത്രം കാട്ടിക്കൊടുക്കും. പലപ്പോഴും അതിലൂടെ വായനക്കാർക്ക് ഒരു ചരിത്ര പഠനം തരമാകും എന്ന സന്തോഷം ഇത്തരം ഓർമ്മക്കുറിപ്പുകൾ നല്കുന്നു എന്നതാണ് വസ്തുത. ഇങ്ങനെ ചരിത്രത്തെ മനസ്സിലാക്കാനും സ്മരിക്കാനും ഓർത്ത് വേദനിക്കാനും ഒട്ടേറെ ഓർമ്മക്കുറിപ്പുകൾ നമുക്ക് ലഭ്യമാണ്. ഗാന്ധി , ഒ. എൻ.വി., പൊറ്റക്കാട് , ആശാൻ, അച്യുതമേനോൻ, അങ്ങനെ അതു നീളുന്നു. മലയാളത്തിനു പുറത്താകുമ്പോൾ മലാലെ , ആൻഫ്രാങ്ക് ... അതേ ലിസ്റ്റിനു നീളം വർദ്ധിച്ചു കൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു. എന്തിനാണിവർ ഈ ഓർമക്കുറിപ്പുകൾ എഴുതിയിട്ടുണ്ടാവുക എന്നു പരിശോധിക്കുമ്പോഴാണ് അവയിലെ ചരിത്രവും , മതവും , രാഷ്ട്രീയവും , സാഹിത്യവും,സാമൂഹികവുമായ പല വിഷയങ്ങളും നമ്മെ ഓർമ്മകളിലേക്ക് എങ്ങനെ കൈ പിടിച്ചു നടത്തുന്നു എന്ന കാഴ്ച നാം ആസ്വദിക്കുന്നത്.
അടുത്തിടെ ഓർമ്മക്കുറിപ്പുകൾ ഒരു പ്രസരമാകുന്നത് കാണാൻ കഴിയുന്നു മലയാളത്തിൽ . വില്പനയിൽ അതിരുകൾ ഭേദിക്കാൻ കുതിക്കുന്ന ദീപാ നിശാന്താകും സമകാലിനതയിൽ ഓർമ പുസ്തകങ്ങളിൽ മുന്നിൽ എന്നു കാണാം. ഷൈന കുഞ്ചൻ, രമ പൂങ്കുന്നത്ത് ,തുടങ്ങി പലരും അതിന്റെ പിറകിൽ മന്ദം മന്ദം തങ്ങളുടെ സാന്നിധ്യം അറിയിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നതും നാം കാണുന്നു.
"ഉറവ " എന്ന ഓർമക്കുറിപ്പിൽ രമ പൂങ്കുന്നത്ത് എന്ന കലാകാരി എന്താണ് പറയാൻ ശ്രമിക്കുന്നത് എന്ന് പരിശോധിക്കാം. രമ എന്ന പെൺകുട്ടിയുടെ രണ്ടോ മൂന്നോ ക്ലാസ് വരെയുള്ള കാലഘട്ടത്തിലെ ഓർമകളെയാണ് ഈ പുസ്തകത്തിലൂടെ വിവരിക്കുന്നത്. കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ മാനസിക വ്യാപാരങ്ങളെ അവരുടെ തലത്തിൽ നിന്നു വിവരിക്കാനുള്ള എഴുത്തുകാരിയുടെ ശ്രമം ആണ് ഇതിൽ. അമ്മയും അച്ഛനും തമ്മിൽ ഉള്ള അകൽച്ചയും അതു നല്കുന്ന മാനസിക സംഘർഷങ്ങളും ആ ബാലിക അനുഭവിച്ചതും , അച്ഛച്ഛൻ ,അച്ഛമ്മ എന്നിവരുടെ സ്നേഹവാത്സല്യങ്ങളിൽ നനഞ്ഞു കുതിർന്നതും ' വളർത്തു മൃഗങ്ങൾ ,പക്ഷികൾ എന്നിവയുടെ ഓർമ്മകളും ചുറ്റുവട്ടത്തെ മനുഷ്യരും പ്രകൃതവും , സ്കൂൾ പരിസരം അധ്യാപകർ കൂട്ടുകാർ എന്നിവരുടെ ഓർമ്മകൾ തുടങ്ങിയവയാണ് ഈ പുസ്തകത്തിലൂടെ പങ്കു വയ്ക്കുന്നത്. അച്ഛനെന്ന തണലും അറിവും ആശ്വാസവും ആ കുട്ടിയെ എങ്ങനെ സ്വാധീനിക്കുന്നു എന്നു വളരെ നന്നായി പറയുന്നുണ്ട്. എങ്കിലും പലതും അപൂർണ്ണങ്ങളായി അനുഭവപ്പെടുന്നുണ്ട്. ഈ പുസ്തകത്തിലെ രണ്ടു വസ്തുതകൾ ആണ് പ്രകൃതിയോടുള്ള പ്രതിബദ്ധതയായി എടുത്തു പറയാൻ കഴിയുന്നത്. ഒന്നു വീട്ടിലെ മരം മുറിക്കുന്ന അനുഭവം മറ്റൊന്നു ചാത്തന്റെ വാസസ്ഥലമായ പാറക്കുന്നു പൊട്ടിച്ചു കുഴിയാക്കപ്പെടുന്നത്. പ്രകൃതിയെ മനുഷ്യൻ കേവലമായ സുഖ സൗകര്യങ്ങൾക്കു വേണ്ടി അറുത്തുമാറ്റുമ്പോൾ കുഞ്ഞുമനസ്സുകളിൽ അതു നല്കുന്ന ആഘാതങ്ങളും മാനസിക വിഷമതകളും കഥാകാരി ഓർമ്മിച്ചെടുക്കുമ്പോൾ മനുഷ്യത്വവും നന്മയും നിറഞ്ഞ ഗ്രാമ മനസ്സുകളുടെ നൈർമല്യത്തെ തൊട്ടറിയാൻ കഴിയും.
ഒരു കുട്ടിയായി നിന്നു കാര്യങ്ങളെ കാണുമ്പോഴും കുട്ടിയല്ല ഇവ പറയുന്നത് എന്ന തോന്നൽ ഉളവാക്കി എഴുത്ത് എന്നതും , അച്ഛച്ഛനും അച്ഛമ്മയും പകർന്നു നല്കിയ കഥകൾ ജീവിതത്തെ നോക്കിക്കാണാൻ , നേരിടാൻ സഹായിച്ചു എന്നു പറയുമ്പോൾ അവയിലൊന്നു പോലും വായനക്കാരനു വേണ്ടി പകർന്നു നല്കുവാൻ കഴിഞ്ഞില്ല / ശ്രമിച്ചില്ല എന്നതും പോരായ്മയായി തോന്നി. ബാല്യകാലത്തിന്റെ ഓർമകളുടെ അടുക്കും ചിട്ടയുമില്ലായ്മ അതു പോലെ തന്നെ വായനയിലും പ്രകടമായിരുന്നു.
ആശംസകളോടെ ബി.ജി.എൻ വർക്കല.
കവിത പൂത്ത തലച്ചോറുകൾക്കിന്നു
കവലതോറും പട്ടിണിച്ചൂടുകൾ...
മുഷിഞ്ഞൊരുടുതുണി മാറ്റുവാൻ,
വിശന്ന വയറൊന്നു നനയ്ക്കുവാൻ
കവിതയേകില്ലന്നമെന്നാർക്കുന്നു
കവിത മാത്രം കൈമുതലായുള്ളോർ.
ഉണ്ടായിരുന്നിങ്ങനൊരു കാലം
ഉണ്ടു ചുറ്റിലുമിന്നുമാ കോലങ്ങൾ
മറന്ന ജീവിതപ്പാതകൾക്കിരുപുറം
മലിനമാക്കിയ ബന്ധങ്ങൾ തൻ ചൂരും.
ലഹരി തിന്നുമാ ചിന്തകളിലെങ്ങുമേ
നുര നുരയുവാൻ കവിതയില്ലാതായി.
അലയടിക്കും വികാരങ്ങൾ ചുറ്റിലും
മതിമറക്കുന്ന ലോകത്തെ കാട്ടുന്നു.
അനുചരരാം ആരാധകർ തന്നുള്ളം
അനുതാപത്തിൻ അലക്കുകല്ലാകുമ്പോൾ
അറിവില്ലാത്തവർക്കസഹ്യമാം നോവിൻ
അപമാനം നല്കി ശുദ്ധനായ് മാറുന്നു.
അനുകരണമായ് കൂട്ടരിന്നോതുന്നു
അയ്യപ്പനാണിവൻ പുതുകാലകവി.
പുല്ലുവളർന്നൊരനാഥമാം ശവക്കല്ലറ-
ക്കുള്ളിൽ നിന്നയ്യപ്പൻ ചിരിക്കുന്നു.
......... ബിജു. ജി. നാഥ് വർക്കല
(അയ്യപ്പൻ പച്ച മനുഷ്യനായിരുന്നു. കവിയും. അനുകരിച്ചാലോ , വിശേഷിപ്പിച്ചാലോ ആകില്ലാർക്കുമങ്ങനെയാകാൻ . നാട്യമല്ലായിരുന്നു അയ്യപ്പൻ )
പലായനത്തിന്റെ മുൾവഴികളിലൂടെ
ജാഫ്ന മുനമ്പു കടന്നോടിയവൻ:
അധിനിവേശത്തിന്റെ
അപ്പോസ്തലന്റെ നാട്ടിലാണിന്നു.
അക്ഷരങ്ങളിലൂടെ അഗ്നിശരം തൊടുത്തു
കാവ്യശിലാപാളികളിൽ
കൊത്തിവച്ച ജീവിതത്തെയും
ഉത്തരമില്ലാ ചോദ്യങ്ങളെയും നോക്കി
പകച്ചു നിൽക്കുന്ന ലോകത്തെ നടുവിരൽ കാട്ടിയോൻ .
മലയാള മഹിമതൻ മഞ്ജീരധ്വനിയിൽ
അമ്പത്തൊന്നക്ഷരങ്ങളെ ക്ഷീരപഥത്തിൽ
അലങ്കാര വിളക്കാക്കിയോന്റെ
ഓർമ്മ വിളക്ക് കത്തിച്ചു നല്കുമ്പോൾ
നിറയാതെ കണ്ണുകൾ ചിമ്മിപ്പോയോ?
ഒടുവിൽ ഒരു ചോദ്യത്തിനു മുന്നിൽ
ഉത്തരം ശ്വാസം മുട്ടിപ്പിച്ചു നീ ചിരിക്കുമ്പോൾ
ഇടനെഞ്ചു തകർന്നതെന്റെയാണല്ലോ ...
ബിജു ജി നാഥ് വർക്കല
(ചേരൻ രുദ്രമൂർത്തി എന്ന ശ്രീലങ്കൻ കവിയോടു ഒരു ചോദ്യം ചോദിച്ചു ഞാൻ . താങ്കളുടെ കുടുംബം ? ഈ ലോകത്തെല്ലായിടത്തും ... ഒരു കടൽ സങ്കടം നിറച്ച ഉത്തരം ചിരിയിൽ ചാലിച്ചു തരുമ്പോൾ എന്റെ ഹൃദയത്തിൽ ഒരു കൊളുത്തിപ്പിടയൽ ... ജാഫ്നയിൽ നിന്നും ഉയിരു വാരിപ്പിടിച്ചു തമിഴ്നാടു വഴി ക്യാനഡയിൽ എത്തി നില്കുന്ന ഒരാൾ അതും ഒരു കവി മറ്റെന്തുത്തരം തരാൻ .)
പുലപ്പേടി
..................
പണ്ടൊക്കെ
തമ്പ്രാനാരുന്നു എല്ലാം...
ഉടുക്കാനും
ഉണ്ണാനും
പായ വിരിക്കാനും
തമ്പ്രാൻ പറയും.
പിന്നാണ് സോഷ്യലിസം വന്നത്.
നമ്മള് കൊയ്യും വയലെല്ലാം
നമ്മട താടീന്നു
ചെറുമൻ പാടീത്.
നമ്പൂരിയൊക്കെ തലപ്പത്ത് നിന്നിട്ട്
സിന്ദാബാദ് വിളിപ്പിച്ചത്.
അടിയാനില്ല
ഉടയോനില്ല
എന്നൊക്കെ കേട്ടു രോമം എണീറ്റത്.
പിന്നെപ്പിന്നെ
നമ്മൾ അധികാരത്തിൽ വന്നു.
നോക്യപ്പം തമ്പ്രാൻ തന്നാ തലപ്പത്ത് .
ചോവത്തിയെ തഴഞ്ഞപ്പം
നമ്മളു മിണ്ടീല
പൊലയക്കുടിലിൽ പനമ്പായയിൽ
ഒളിച്ചു കിടന്നോർ കടന്നു പോയി .
അധികാരം ല്ലാർക്കും കിട്ടി.
പ്രസിഡന്റ് വരെയായി.
ന്നിട്ടും നമ്മടെ നാട്ടിൽ വന്നില്ലടി
പുലയൻ ഭരിച്ചു നമ്മൾ മരിക്കില്ലടി.
ഇപ്പഴും തമ്പ്രാക്കൻമാർക്ക് നമ്മൾ പൊലയാണ്.
ഗോസായി മാർ പുറമേയിട്ട പൂണൂൽ
തമ്പ്രാന്മാരകത്തിട്ടേക്കുവാടി....
.......... ബിജു.ജി.നാഥ് വർക്കല
മണ്ണിനെ പ്രണയിച്ചവൾ
മനസ്സിൽ കാടിനെ കാമിച്ചവൾ.
ഹൃദയത്തിൽ കടലിനെ സ്നേഹിച്ചവൾ
ജീവിതത്തിൽ നിശബ്ദതയെ പ്രാപിച്ചവൾ
അവൾ ചിത്രാംഗദ.
ഒരു തൈ നടുമ്പോൾ
ഒരു തണൽ നടുന്നെന്നു പറഞ്ഞവൾ.
മണ്ണിന്നരഞ്ഞാണം പോലെൻ പുഴകൾ
അവയെ തിരികെ തരാൻ കേഴുന്നു.
വിഷഫല ഭോജ്യത്താൽ
കെട്ടുപോം മുകുളങ്ങളിൽ വേദനിപ്പോൾ.
കാടുവളർത്തി,
കായ് കറി വളർത്തിയും
മണ്ണിൽ കമിഴ്ന്നു വീണു
കവിതയിൽ പ്യൂപ്പയായി പുനർജനി തേടുന്നു.
ഒരു കാടിൻ തണുപ്പിലേക്ക് ,
ഒരു കടലിൻ ഇരമ്പലിലേക്ക്
ഒരു വയലേലതൻ പച്ചപ്പിലേക്ക്
നഗ്നയായി പരിലസിക്കാൻ കൊതിപ്പവൾ.
എനിക്കറിയാം
അവൾ നിങ്ങളിലുണ്ട്.
അവളെ നിങ്ങളറിയും
എങ്കിലും നാം മൂകമായി
മാമൂലുകൾക്ക് വശംവദരാകുന്നുവല്ലോ.
ബിജു ജി നാഥ് വർക്കല
ഒരുത്തിയെ നോക്കിത്തുടങ്ങുമ്പോൾ
അവളുടെ മിഴികളിൽ തുടങ്ങണം.
കദനത്തിന്റെ കരിന്തിരിപ്പാടുകൾ
കണ്ണീരിന്റെ ഉപ്പളങ്ങൾ
സ്വപ്നത്തിന്റെ നിലാവും
ഇഴചേർന്നലയുന്നത് കാണാം.
പിന്നെ , അതേ പിന്നെ മാത്രമേ
മാറിണകളിൽ മിഴിയെത്താവൂ.
നോട്ടത്തിന്റെ അവരോഹണത്തിൽ
ഒരു മാത്രയെങ്കിലും
അവൾ തൻ പാദങ്ങൾ നോക്കുക.
നടന്നു തീർത്ത മുൾപ്പാതകൾ
മുറിഞ്ഞുപോയ സ്വപ്നാടനങ്ങൾ
മരിച്ചു പോയ ലയതാളങ്ങൾ
ഉറഞ്ഞു പോയ നിശ്ശബ്ദത
ഒക്കെയും വായിച്ചെടുക്കാം.
പിന്തിരിഞ്ഞു പോകുമ്പോൾ
മനസ്സിലെങ്കിലും അവളെ സ്നേഹിക്കുക.
ഒരു നേർത്ത പുഞ്ചിരി കരുതി വയ്ക്കുക.
... ബി.ജി.എൻ വർക്കല
(കൃപയുടെ കവിത വായിച്ചപ്പോൾ തോന്നിയത് )
നീ നടന്ന വഴികളിൽ കവേ
ഞാൻ വരുന്നുണ്ടിതാ മന്ദം ...
നീ കൊരുത്ത മാല്യങ്ങളിൽ
നിന്നു നീയറിയാതെവീണ
മുകുളങ്ങൾ പെറുക്കുവാൻ.
കൊരുക്കുവാൻ വൃഥായിന്നും
ശ്രമിക്കുന്നു വാക്കിൻ ഗീതങ്ങൾ
നീളെ പരത്തും സുഗന്ധവും
മലയാണ്മതൻ ഭംഗിയും നിറയും
അക്ഷരമാല്യങ്ങൾ ഞാനും.
പറയുവാൻ ഭയമാണിന്നും
കവിയെന്നോ എഴുത്തുകാരനെന്നോ.
ചൂളും മിഴികളിൽ ഉണ്ടെന്നും
മുന്നേ നടന്നവർ തന്ന ഹാരങ്ങൾ !
എങ്കിലും പതറാതിരിക്കാൻ
കൂടെയുണ്ട് അമ്മയാമക്ഷരം ചിരം.
............ ബിജു. ജി. നാഥ് വർക്കല
പ്രണാമം പ്രിയ കവി ഒ.എൻ.വി.
വിശന്നു തളർന്നിരുന്ന
കവിയുടെ മുന്നിലേക്കാണ്
വിയർപ്പണിഞ്ഞ കവിത ഓടിക്കയറിയത്.
സ്ത്രീത്വത്തെ വാനോളം വാഴ്ത്തുന്ന,
മാനിക്കുന്ന ,
അയാളുടെയക്ഷരങ്ങളായിരുന്നവളുടെ ധൈര്യം .
കവി പെട്ടെന്നണിഞ്ഞ നിർവ്വികാരതയോടെ
അനുഭാവത്തോടെ
അവളെ തന്റെ എഴുത്തുമേശയിൽ കിടത്തി.
രക്ഷകന്റെ തണലിലെന്നോണം
അവൾ നീണ്ട നിദ്രയിലേക്ക് ഒഴുകി നീങ്ങി.
ഉറക്കത്തിന്റെ ആഴങ്ങളിൽ
അവളൊരു സ്വപ്നം കണ്ടു തുടങ്ങി.
ആർത്തി പിടിച്ചൊരു നായുടെ നീളൻ നാവ്
കവിളുകൾ നക്കിത്തുടയ്ക്കുന്നതവൾ കണ്ടു.
ജീവശ്വാസം കിട്ടാതെ പിടയുമ്പോൾ
ചുണ്ടുകൾ തുന്നിക്കെട്ടിയതാരെന്നവളോർത്തു.
ദാഹിച്ചു കരഞ്ഞ കുട്ടിയുടെ ചുണ്ടുകൾ
മുലയൂറ്റിക്കുടിക്കുമ്പോഴാണ്
നെഞ്ചിടം നഗ്നമെന്നവൾ അതിശയപ്പെട്ടത്.
ചൂടുകാറ്റിന്റെ ആരോഹണവ രോഹണത്തിൽ
നാഭിച്ചുഴി വിറച്ചു തുടങ്ങുന്നതും
ഇരുണ്ട ഇടനാഴികളിൽ
നനവാർന്ന പുഴകൾ രൂപം കൊള്ളുന്നതുമറിഞ്ഞവൾ
പൂത്തുലഞ്ഞ മുളങ്കാടായി.
സ്വപ്നത്തിന്റെ ആഴങ്ങളിലെവിടെയോ
മുറിഞ്ഞുപോയ ജീവശ്വാസത്തിൽ
പിടഞ്ഞുണരുമ്പോൾ
കവി ദീർഘമായ കവിതാ രചനയിലായിരുന്നു.
ആശ്വാസത്തിന്റെ ഇളങ്കാറ്റിൻതഴുകലിൽ
അവൾ പിന്നെയും ഉറങ്ങി.
പുതിയ കനവിന്റെ മധുരം തേടി!
.... ബിജു. ജി. നാഥ് വർക്കല
മഴനൂലുകൾ
മയിൽപ്പീലിത്തുണ്ട്
നഖക്ഷതങ്ങൾ
മഴവിൽ
കടലാഴങ്ങൾ
വളപ്പൊട്ടുകൾ
ചുബനം
നിലാവു
ഇത്രയൊക്കെ മതി
പെണ്ണേ നിന്നെക്കുറിച്ചൊരു
പ്രണയകവിതയെഴുതാനെന്നു
ഇളം കാറ്റ് മന്ത്രിക്കുന്നു.
.. ബി.ജി.എൻ വർക്കല
മടിയിൽ കിടന്നാകാശ
നക്ഷത്രങ്ങളെണ്ണി
കൊള്ളിമീനുകളെ കണ്ട്
ഹർഷപുളകിതമാകുന്നത്.
നാഭിയിലെ ഇളം ചൂടിൽ
കവിൾ ചേർത്തു കിടപ്പത് .
മുഖമോരം സല്ലപിക്കുംമുയൽ -
ക്കുഞ്ഞുങ്ങളെയറിവത്.
ഒരു സ്വപ്നമായ് താണു വരും
അധരങ്ങളെ മുദ്രവയ്ക്കുന്നത് .
പക്ഷേ ഉറങ്ങുവാനാകുന്നില്ലൊരു
സ്വപ്നമായെങ്കിലുമതു വിരിയുവാൻ...
...... ബി.ജി.എൻ വർക്കല
ഒരു മഴയാകണം !
നിന്റെ ഉടലാകെ നനയ്ക്കുന്ന
പെരുമഴയല്ല .
ഒഴിഞ്ഞു പോകാത്ത സങ്കടങ്ങളുടെ
ചൂടുമാറാത്ത കണ്ണീരിനെ
മറച്ചു കൊണ്ടൊഴുകുന്ന കുളിർമഴ!
നീ നിർത്തിയേടത്തു നിന്നും
എനിക്കു തുടങ്ങണം .
നിന്റെ സ്വരമായല്ല.
നീ പകർന്ന വാക്കുകളുടെ ചരൽ കല്ലിലൂടെ
കാൽ വലിച്ചു നടക്കുവാൻ .
തുടച്ചു മാറ്റാനാവാത്ത
കരിയഴുക്കുകളിലൂടെ പെയ്തിറങ്ങണം.
തണുത്ത നൂലുകൾ കൊണ്ടു
വരിഞ്ഞു ശ്വാസം മുട്ടിക്കണം
നിലയ്ക്കാത്ത പ്രവാഹമായി
അലിഞ്ഞു പോകണം താപം .
നിനക്കു മാത്രം അനുഭവിക്കാൻ കഴിയുന്ന
രാമഴയിലൂടെ.
നിനക്ക് മാത്രമാകുന്ന കരിമഴയിലൂടെ.
നിന്റെ സ്പർശനത്താൽ ഞാനിനി
പുനർജ്ജനി തേടട്ടെ.
... ബിജു. ജി. നാഥ് വർക്കല
