മഞ്ഞും മഴയുമില്ലാത്ത
വരണ്ട സമതലത്തില്‍ നിന്നും
പേടമാന്‍ മിഴികളുടെ
കുതൂഹലതയിലേക്ക് നോക്കി ഞാന്‍.
അജ്ഞാതമേതോ ശീതക്കാറ്റിന്‍
നിലാവില്‍ അലിഞ്ഞു
ഇരുളിന്റെ ഗുഹയിലേയ്ക്കകലും
പായ്ക്കപ്പലിനു കൈ കാട്ടുന്നു നീ .
നമുക്കിടയില്‍ വാക്കുകള്‍ മൂകമാകുന്നു .
നിന്റെ മുടിയിഴകള്‍ തഴുകി
ഇളം കാറ്റു മൂളുന്നൊരീരടികളില്‍
ദുഃഖത്തിന്റെ വയലിന്‍ നാദം മുഴങ്ങുന്നു .
എന്റെയന്തരാളങ്ങളില്‍ എവിടെയോ
ഒരു തേങ്ങല്‍ ചിറകടിച്ചു പൊങ്ങുന്നു .
ശക്തമായ വേദനയാല്‍
ഞാന്‍ കുഴഞ്ഞുതുടങ്ങുന്ന പോല്‍ .
ഉമ്മകളുടെ ദളങ്ങള്‍ കൊണ്ട്
നിന്റെ മേനിയില്‍ ഞാനൊരാട തീര്‍ക്കുന്നു..
നീയോ, അപരിചിതത്വത്തിന്റെ
ശിരോകവചമണിഞ്ഞു രാത്രിയിലേക്ക് നടന്നു തുടങ്ങുന്നു .
----------------------------ബിജു ജി നാഥ്
വാക്കുകള്‍ മൂകമായാലും അക്ഷരങ്ങള്‍ മൂ‍കമാകുന്നില്ല
ReplyDelete