ആത്മനൊമ്പരം

ഏകാന്തതയുടെ ചരല്‍ക്കല്ലിന്‍ കാലുകള്‍ മാറി മാറി ചവിട്ടി ഞാന്‍ ഇരിക്കവേ എന്റെ കണ്ണുകള്‍ എന്തിനോ നിറയുന്നു . എന്നില്‍ ദുഃഖം ഒരു തീമല പോലെ വന്നു നിറയുന്നു . എന്തിനെന്നറിയാതെ എന്റെ കണ്ണുകള്‍ നിറയുന്നു . ഒരു ശില പോലെ ഞാന്‍ ഇരിക്കുക ആണ് , നിറഞ്ഞൊഴുകുന്ന കണ്ണുനീര്‍ എന്റെ മടിയില്‍ വീണു പൊള്ളുന്നത് ഞാന്‍ അറിയുന്നു. കവിളിലൂടെ ചാല് കീറി വരുന്ന വരവ് എന്നില്‍ അസ്വസ്ഥത ആണോ ഉണ്ടാക്കുന്നത് എന്നറിയില്ല പക്ഷെ ഞാന്‍ കരയുക ആണ് .
എനിക്ക് കാരണം പറയാന്‍ അറിയുന്നില്ല .
ഞാന്‍ മരണത്തെ സ്നേഹിക്കുന്നു . എന്നാല്‍ ഓടിപ്പോയി അത് പറിച്ചെടുത്തു അതിന്റെ സുഗന്ധം ഒരു മാത്ര കൊണ്ട് ആവാഹിക്കാനും പിന്നെ അതിന്റെ വാടിയ ദളങ്ങളില്‍ നോക്കി വിഷാദം തൂകാനും എനിക്ക് വയ്യ .
ഈ വേദനയുടെ കടലില്‍ നിന്നും ആഴങ്ങളില്‍ നിന്നും ഒരു സംഗീതം ആയി അല ഉയരുന്ന അഭൌമമായ ഒരു അനുഭൂതി ആണ് മരണം എന്നത് .
ഇപ്പോള്‍ ഞാന്‍ സ്നേഹിക്കുന്നത് മരണത്തെ ആണ് പക്ഷെ അപ്പോഴും എന്റെ മനസ്സില്‍ ഒരു സങ്കടം തിരതല്ലുന്നു . ഒരിക്കലെങ്കിലും , ഒരു വട്ടം എങ്കിലും ഒന്ന് പ്രണയിച്ചിരുന്നെങ്കില്‍ എന്നെ . ആരെന്നില്ലാത്ത ആ മുഖത്ത് ഞാന്‍ ഇമ പൂട്ടാതെ നോക്കി ഇരിക്കുന്നു . പക്ഷെ ഇരുളില്‍ പതയുന്ന അവ്യെക്തത മാത്രമായി അത് എന്നില്‍ നിന്നും അകന്നു നില്‍ക്കുന്നു . ഞാന്‍ ആഗ്രഹങ്ങള്‍ പൂര്‍ത്തിയാകാത്ത ഒരു ജീവിതമായ്‌ അമരുമോ എന്നാ സന്ദേഹം എന്നെ വന്നു മൂടുന്നു . ഞാന്‍ കൂടുതല്‍ അധീരനും , അശക്തനും ആകുന്നു . ഇതാ എന്റെ കണ്ണീര്‍ ഉണങ്ങി ഉപ്പ് പാട ആകുന്നു . എന്റെ വേദന എന്നില്‍ ഒരു മരവിപ്പ് ആകുന്നു . ഞാന്‍ ഒരു ശിലയാകുന്നു ...........ബി ജി എന്‍