എനിക്ക് ശ്വാസം മുട്ടുന്നു

എനിക്ക് ശ്വാസം മുട്ടുന്നു

ഒരു വാരമാകുന്നെൻ മനോരഥമിങ്ങനെ

അലസം വിരസം അരോചകം.

കടലോര മാലിന്യം തുടച്ചു മാറ്റും പോലെൻ്റെ

ഗതകാല ചിന്തകൾ മാഞ്ഞുപോയി....

അന്യൻ്റെ തറയോട് വൃത്തിയാക്കുമ്പോഴും,

രാവിന്നവശിഷ്ടം കോരി 

പാതകൾ മിനുക്കുമ്പോഴും,

കൗമാരക്രൗര്യത മുഖത്താട്ടി

മണി പേഴ്സ് കവരുമ്പോഴും,

ജാതി പറഞ്ഞൊരാട്ടും തുപ്പും ആവോളം നുകരുന്നുണ്ട് ഞാൻ.

എങ്കിലുമവ തൊട്ടിരുന്നില്ലത്ര മേൽ

ചിത്തത്തിനോടുള്ള കലഹത്തിൽ,

ഇന്നതും മാഞ്ഞു പോയ്..

എന്തായിരുന്നിരിക്കാമെനിക്കന്ന്

കൂട്ടരോടൊത്ത് ഉല്ലസിക്കാൻ

വയ്യാതെ പോയതും

കൂട്ടത്തിൽ കൂടുവാനാകാതെ പോയതും

രണ്ടാമനാകുമ്പോൾ

ഉന്മാദിയായതും

ഏറ്റം പിറകിലെ ഊരുകാരന്നും

തൊട്ടുപിറകിൽ സ്ഥാനം പിടിച്ചതുമെന്നുമേ?. 

അന്യൻ്റെ നേരംപോക്കിന് 

കാരണജന്മമായതും സന്തോഷം.

എത്ര ഭയാനകം, എങ്കിലും ഞാനെന്നും

കണ്ടു കുതൂഹലമെന്നിലും

പിന്നെൻ കുലത്തിലും.

അവിടെൻ്റെ തന്തയും തള്ളയും

ഞങ്ങൾ കിടാങ്ങൾക്കായി 

ദുരിതക്കടലുകളൊരുപാട് നീന്തി

വിയർപ്പുരുക്കിയിരുന്നതെത്രയോ !.

എന്നിലെ എന്നെ വളരുവാൻ,

എൻ്റെ ചിന്തയിലെ ജ്വരങ്ങളടക്കുവാൻ,

എന്നിലെ എന്നെ ശക്തനാക്കാൻ

ഞാനെന്തെന്നറിഞ്ഞെന്നെ നയിക്കാൻ

എനിക്കുള്ളിലൊരുവനുണ്ടായിരുന്നു.

എങ്കിലും ,

എൻ്റെ തൊലിക്കടിയിൽ ഒളിഞ്ഞു കിടക്കും മുറിവുകൾ,

അവ നല്കും വേദന

ഒക്കെയും നിനക്കദൃശ്യമായ വിടെയുണ്ടെന്നും.

എനിക്കിപ്പോഴറിയാം

ജാതീയത ഒരു രോഗമാണ്.

ജാത്യാക്ഷേപികളുടെയും

വരേണ്യതയുടെയും

മനസ്സിൽ ബാധിച്ച വൈറസ് .

സഹാനുഭൂതികൾ ചൊരിയുന്നവർക്കും

തുല്യനീതിക്ക് നിയോഗിച്ച നിയമപാലകർക്കും

പൊട്ടിച്ചിരിക്കാനുതകുന്ന തമാശ.

അതധികം നീളുന്നില്ല

ഒരു വെളുത്ത കാൽമുട്ടിൻ കീഴിൽ 

ഒരു കറുത്ത കഴുത്ത്

എട്ട് മിനിറ്റും

46 സെക്കൻ്റും ഞെരിയുമ്പോൾ

നഗരങ്ങൾ എരിഞ്ഞു തുടങ്ങുമ്പോൾ

ലോകം നിലവിളിച്ചു തുടങ്ങുമ്പോൾ

" എനിക്ക് ശ്വാസം മുട്ടുന്നു "

... ബി.ജി.എൻ വർക്കല

സ്വതന്ത്രവിവർത്തനം .

I’ve been feeling so weird all week

A strange kind of numbness,

Thinking about why these childhood 

Memories have washed up,

Like garbage on a beach... 

Sure, I was punched and kicked and 

Called a ‘Paki’

I cleaned floors that were not mine,

Woke up to buckets of ice 

In the dead of night,

Gave my wallet to bigger kids who 

Spat in my face,

But none of that stung 

Nearly as much as the time my 

Mind joined in the battle against me

And suddenly it was easier...

To see why 

I couldn’t 

Hang with those other kids, 

Why I couldn’t play on that team, 

Why I was happy to come second and 

Stand behind them, 

The Asian

Friend.

It’s fine, I thought,

Being the subject 

Of other people’s jokes 

Hell, I found it funny too

To laugh at myself, against myself, at 

Punchlines about ‘Pakis’, about people like 

My Mum and my Dad, who had 

worked and Worked and struggled and 

Crossed oceans

Giving up everything

To find their children

Opportunities. 

That guy in my head grew 

Louder and Stronger 

Fed by the illness in my brain, 

And it made me do things to myself

To fit in. 

To belong. 

To accept and 

Move on. 

Scars that will always remain

Beneath the melanin 

And my pain, 

That will forever

Be there 

Invisible to your 

Eye.

I see it now 

Racism is an illness,

A spineless virus crawling  

In the minds of oppressors and bullies, 

In the silence of the apathetic 

In the hearts of those who learn to cope 

By laughing along with a joke

Until it’s not funny anymore

And a white knee is pressed down on a 

Black neck for 

8 minutes and 

46 seconds

Then cities burn 

And fires rise 

And the whole world 

Screams 

“I Can’t Breathe”

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=10157627619843214&id=502273213