അകലങ്ങൾ തീർക്കുമ്പോൾ .

ഒരു ചുംബനം കൊണ്ട് മാത്രം
ഉണരാൻ വൈകുന്നവർ നാം.
കാതോർത്തു കിടക്കുമ്പോൾ
മിഴികൾ പിടയ്ക്കുമ്പോൾ
തടയണ കെട്ടിയമനം പിടയ്ക്കുമ്പോൾ
പ്രതീക്ഷയോടൊരു ചുംബനം കാക്കുന്നവർ .
ഒരു മന്ദസ്മിതം കൊണ്ടോ
നാലു കുത്തുകൾ കൊണ്ടോ
ചിലപ്പോഴൊരു ഇമോജി കൊണ്ടോ
നീ ധന്യമാക്കിയിരുന്നിടം !
ചിതലരിച്ച പുസ്തകത്താളുകൾ
ഉടഞ്ഞുപോയ കൈവളകൾ
ചിലന്തിവല കെട്ടിയ ഓർമ്മകൾ
ഇന്നു പ്രാക്തനമായ ഒരു ക്ഷേത്രം പോലാണത്.
നിന്റെ ചലനങ്ങൾക്ക് മുന്നിൽ
കടാക്ഷം കാത്തു ബസ്സ്റ്റാന്റിൽ നിന്ന
കോളേജുകുമാരന്റെ  മനസ്സാണെനിക്കിപ്പോൾ.
നിന്റെ നിശബ്ദതയെ മറക്കാൻ
എരിയുന്ന ദ്രാവകത്തിനോ
എഴുത്തു മറന്ന തലച്ചോറിനോ കഴിയുന്നില്ല .
ഒരിക്കൽ  നീ നോക്കിയിരുന്ന നിമിഷത്തെ
നീയറിയാതൊപ്പിയെടുത്തതിൽ
നോക്കിയിരിക്കുമ്പോൾ ഞാനുള്ളിൽ കരയുകയാണ്.
പറഞ്ഞു പോകുന്നതും
പറയാതെ പോകുന്നതും
രണ്ടു വേദനയാണെന്നു നീയെപ്പോഴാണ് തിരിച്ചറിയുക?
        ബിജു ജി നാഥ് വർക്കല