അമ്മ

അമ്മ

കണ്ണാരം പൊത്തിക്കളിക്കുന്ന കാറ്റിൻ

കണ്ണാടി വിരലിൽ ഞാൻ തൊട്ടു. പിന്നെ,

കണ്ണൊന്നിറുക്കി ചിരിച്ചു.

നെഞ്ചോരം ചേർത്തു പുണർന്നൊരാ കാറ്റിൻ

ഹൃദയത്തുടിപ്പ് ഞാൻ കേട്ടു. വാത്സല്യ -

പരിരംഭണത്തിൽ അലിഞ്ഞു.

അമ്മയാണെന്നു കരുതി ഞാൻ മെല്ലെ

കണ്ണങ്ങടച്ചു കിടന്നു പിന്നെ -

ആനന്ദമോടങ്ങുറങ്ങീ.

പേമാരി പെയ്തിട്ടും ഇടിമിന്നൽ വന്നിട്ടും

ഭയമേതും വന്നില്ലെനിക്ക് ഞാനപ്പോൾ

അമ്മ വാത്സല്യത്തിലല്ലോ.

പാരിൽ നാം കാണും ദേവത തൻ നാമം

പാടില്ല മറവിയാൽ മൂടാൻ ലോകമേ,

മാതാവ് കൺകണ്ട ദൈവം.

........ബി.ജി.എൻ വർക്കല