കൊറോണാക്കാലം

കൊറോണാക്കാലം 

....................................

മരിച്ചു പോകുന്നതിനും വളരെ മുമ്പേ

എനിക്കത് പറയണമെന്നുണ്ട്.

ചിലപ്പോൾ...

ഞാൻ ഭയന്നിരുന്നതാണ്

പക്ഷേ പറയാതിരിക്കുന്നതെങ്ങനെ?

കൈകൊട്ടി അഭിനന്ദിക്കാൻ പറഞ്ഞപ്പോൾ

തകിലു കൊട്ടി ആനന്ദിച്ചവർ

വെളിച്ചം കൊളുത്താൻ പറയുമ്പോൾ

പുര കത്തിക്കുമെന്ന് ഭയക്കേണ്ടവർ...

അവർ ജീവിച്ചിരുന്നിടത്തു നിന്നാണ്

എനിക്ക് വിടുതൽ കിട്ടുന്നത്.

അങ്ങനെ കത്തിച്ചാവുന്ന 

അനേകം അണുക്കൾക്ക് പക്ഷേ

എന്നെ വേണ്ടായെന്നു തോന്നിയേക്കാം .

എങ്കിലും

നിന്നോടു പറയാതെ വയ്യ തന്നെ.

പണ്ട് 

വളരെ വളരെപ്പണ്ട്

ഇടവഴികളിലെ ഏകാന്തതയിൽ

നിനക്കു തരാൻ കരുതി വച്ച്

കൈവിയർത്ത് 

ഒടുവിൽ സ്വയം കത്തിച്ചു കളഞ്ഞ ഹൃദയം

അത് ഇന്നിപ്പോൾ

അല്പ ധൈര്യം നിറച്ച്

മരിക്കുമെന്ന ഉൾവിളി നിറച്ച്

നിന്നോട് പറയാമെന്നായിട്ടുണ്ട്.

നോക്കൂ

ഞാനിപ്പോൾ പഴയ കാമുകനല്ല.

ചപലമായ വാക്കുകൾ ഒട്ടുമില്ല കൈയ്യിൽ

പറയാൻ ഒന്നേയിനി ബാക്കിയുള്ളൂ.

വായിലൂടെ പകരുന്നതിനാൽ ചുംബനത്തിനും

കൈകളിലൂടെ പകരുമെന്നതിനാൽ വിരലുകളിലും

ഇനി നിൻ്റെ ചുംബനം ലഭിക്കുകയില്ല.

ഉറങ്ങിയുണരാൻ ഇനിയും പകലുമില്ല.

ഈ വൈകിയ വേളയിൽ

ഇപ്പഴെങ്കിലും 

നിനക്കെൻ്റെ മുഖത്തൊന്നു നോക്കിക്കൂടെ.

നിൻ്റെ കണ്ണുകളിലൂടെ

മൃതിയുടെ ശവം നാറി പ്പൂക്കളല്ലാതെ

പ്രണയത്തിൻ്റെ സൗരഭം ഞാനറിയട്ടെ.

അവസാന യാത്രയിൽ

നിൻ്റെ ഗന്ധം വഹിച്ചുകൊണ്ട്

ഞാനൊന്നു യാത്രയാകട്ടെ!

...........ബി.ജി.എൻ വർക്കല