മണിവീണ

മണിവീണ

----------------------

നീയൊരു മണിവീണ...!

നിലാവിന്റെ പുഞ്ചിരിയുള്ള

പുളിനത്തിന്‍ നിറമുള്ള

വെണ്ണതന്‍ മനസ്സുള്ള കളിവീണ.

അരുമയോടെ മടിയിലെടുത്തു

മൃദുവായി തന്തി മീട്ടുവാന്‍

മനവും തനുവും കൊതിക്കും

അഴകെഴും മാന്ത്രിക വീണ.

ഒരൊറ്റ വിരല്‍ മീട്ടലില്‍

ഒഴുകിത്തുടങ്ങും രാഗങ്ങളില്‍

ഹൃദയം ദ്രവീകരിക്കും. മമ-

പാദങ്ങള്‍ നൃത്യം തുടങ്ങും.

ഓര്‍മ്മതന്‍ വാതായനങ്ങള്‍

തള്ളിത്തുറന്നു വരും കാഴ്ചകളില്‍

ഇരുണ്ട വൃത്തങ്ങള്‍ പതിഞ്ഞ

കുചങ്ങള്‍ മിഴിയുയര്‍ത്തുന്നു.

തെളിഞ്ഞ പുഴയോരം മിന്നി

ത്തിളങ്ങും നാഭീകേന്ദ്രം

ഒഴിഞ്ഞ വെണ്ണക്കിണ്ണത്തിന്‍

കുളിരുന്നൊരോര്‍മ്മയാകുന്നു.

ഉയര്‍ന്നഴകെഴുന്നൊരു വീണ-

ക്കുടം തന്നില്‍ തഴുകുമ്പോള്‍

നിതംബഭാഷതന്‍ നിഗൂഡമാം

ദ്രുതതാളം മുഴങ്ങുന്നു ഹൃത്തില്‍.

എത്ര ആര്‍ദ്രമാണുപസ്ഥം നല്‍കും

ഹൃദ്യമാം സുഗന്ധത്തിന്‍ ലോകം!

നനഞ്ഞൊരധരം തന്നില്‍ തിളങ്ങും

മണിമുത്തൊരു ഗാനം പോലെ.

ഈ മണിവീണ മീട്ടാൻ കൊതിച്ചോ

പൗര്‍ണ്ണമികള്‍ താണ്ടിയിന്നും,

ഭിക്ഷാപാത്രവുമായി കാത്തിരിപ്പൂ

ഗഗനചാരികള്‍ നിന്‍ പൂമുഖത്ത് നിത്യം !!

------ബിജു ജി നാഥ് വര്‍ക്കല