എന്റെ വായനയിലേക്ക് കടന്നു വന്ന ഒരു അശനിപാതക്കാറ്റ് ആണ് ലീന മണിമേഖലയുടെ "കൂത്തച്ചികളുടെ റാണി" എന്ന കവിത സമാഹാരം. മണി മേഖലയെ ഞാന്‍ ആദ്യമായി വായിക്കുന്നത് ഫേസ് ബുക്ക്‌ ഗ്രൂപ്പുകളില്‍ ഒന്നില്‍ പോസ്റ്റ്‌ ചെയ്തു കണ്ട 'തേവിടിശ്ശി' എന്ന കവിതയാണ് . കവിതയുടെ വിഹായസ്സില്‍ ചിറകുകള്‍ വിടര്‍ത്തി പറക്കാന്‍ തയ്യാറായി നില്‍ക്കുന്ന മണിമേഖലയെ അന്നൊട്ടൊരു അസൂയയോടെ ആണ് നോക്കി നിന്നത് . പെണ്ണെഴുത്ത് എന്നൊരു മേഖല ഇല്ലെന്നു വിശ്വസിക്കാന്‍ പഠിപ്പിക്കുന്ന കാലഘട്ടത്തില്‍ ആണ് ഞാന്‍ ജീവിക്കുന്നത് . അതിനാല്‍ അങ്ങനെയൊരു മേഖലയിലേക്ക് ഒരു സ്ത്രീ രചന എന്ന് പറഞ്ഞു ആ എഴുത്തിനെ തളച്ചിടാന്‍ ഞാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നില്ല . ഓരോ സ്ത്രീയും ഉറക്കെ പറയാന്‍ മടിക്കുന്ന പലതും മണിമേഖല വിളിച്ചു പറയുന്നു എന്നതാണ് ആ എഴുത്തുകാരിയെ വേറിട്ട്‌ നിര്‍ത്തുന്നതും വായിക്കാന്‍ ഞാന്‍ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നതും . യാദൃശ്ചികമായി എന്റെ കൈകളില്‍ എത്തപ്പെട്ട മണിമേഖല അതിനാല്‍ തന്നെ ഒറ്റയിരുപ്പില്‍ വായിച്ചു തീര്‍ക്കേണ്ട ഒന്നാണ് എന്ന് എന്നെ ബോധ്യപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു. തമിഴ് വായിക്കാന്‍ കഴിയാത്തത് കൊണ്ട് ആ വായനയുടെ ശരിയായ സുഖം അനുഭവിക്കാന്‍ കഴിയാതെ പോയി . രവി ശങ്കറിന്റെ തര്‍ജ്ജമ ആണ് എനിക്ക് വായിക്കുവാന്‍ കഴിഞ്ഞത് . മൂല കൃതി വായിക്കാന്‍ കഴിയാതെ പോയത് കൊണ്ട് തന്നെ ഒട്ടൊരു ആശങ്ക ഇല്ലാതില്ല ഈ കവിതകളുടെ ആത്മാവിനെ കുറിച്ച് .
അമ്പതു കവിതകളുടെ സമാഹാരം ആണ് ഇത് . അവതാരിക സാറാ ജൊസഫ് ആണ് പുറം കവറില്‍ സച്ചിതാനന്ദന്‍ മാഷിന്റെ കുറിപ്പും അടങ്ങിയിട്ടുണ്ട് . ഓരോ അടരിലും പ്രണയവും ഭയവും കാമവും നിറഞ്ഞു വിങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു എന്ന സാറാ ജോസഫിന്റെ വരികളെ പിന്തുടര്‍ന്ന് വായനയിലേക്ക് കടന്നു പോകുമ്പോള്‍ എനിക്ക് തോന്നിയത് ശരിയാണ് ആ കാഴ്ചപ്പാട് എന്ന് തന്നെയാണ് .
സ്ത്രീ എന്ന സത്വം വല്ലാതെ അലോസരപ്പെടുത്തുന്ന ഒന്നായി സ്ത്രീക്ക് അനുഭവപ്പെടുന്ന ഇടങ്ങള്‍ പോലെ ഓരോ വായനയിലും പ്രതിഫലിക്കുന്ന അവളുടെ ഗദ്ഗദങ്ങള്‍ , ആശങ്കകള്‍ , ആവിഷ്കാരങ്ങള്‍ എന്നിവ നമ്മെ ഓര്‍മ്മപ്പെടുത്തുന്നത്‌ സ്ത്രീയുടല്‍ അവള്‍ പോലും കരുതുന്നത് കേവലമായ ശരീര ദാഹത്തിനു വേണ്ടിയുള്ള ഒരിടം പോലെയാണ് അല്ലെങ്കില്‍ സമൂഹം അങ്ങനെ ഒരു കാഴ്ചക്കണ്ണടയിലൂടെ അവളെ കാണുന്നു എന്നാണു .
രതിയുടെ വഴുവഴുക്കുന്ന സ്രവങ്ങളില്‍ , ബീജ കാഴ്ചകളില്‍ ,ആര്‍ത്തവചുവപ്പില്‍ , ഗുഹ്യരോമങ്ങളില്‍ ഒക്കെ ചവിട്ടിയല്ലാതെ കടക്കാന്‍ കഴിയാത്ത ഒരു തെരുവാണ് മണിമേഖല നമ്മെ കൂട്ടിക്കൊണ്ടു പോകുന്ന ഇടം . പക്ഷെ ഇവയില്‍ എല്ലാം തടയാതെ നമ്മെ രക്ഷിക്കുന്ന ഒരു അന്തര്‍നോവ്‌ ഉണ്ട് ഓരോ കവിതയിലും.
എന്തോ രതിയുടെ അതിപ്രസരം ഒന്നും കാണാന്‍ കഴിയുന്ന ഒരു എഴുത്ത് അല്ല ഇതില്‍ . എന്നാല്‍ ലെസ്ബിനിസം അതിന്റെ പരമമായ ഒരു തലത്തില്‍ എവിടെയും വായിക്കാന്‍ കഴിയുന്നത്‌ ഒരു പോരായ്മയായി തോന്നിയില്ല എങ്കിലും സ്ത്രീ എഴുതുന്നു എന്നത് കൊണ്ട് അവള്‍ക്ക് അവളുടെ ആകാശത്തെ കുടഞ്ഞു വിരിക്കുവാന്‍ ഒരു മാര്‍ഗ്ഗം പോലെയല്ലേ എഴുത്തുകള്‍ എന്ന് ചിന്തിക്കുമ്പോള്‍ അതിനോട് മുഖം തിരിക്കേണ്ടി വരുന്നുമില്ല .
"വിതച്ചതുമില്ല , കൊയ്തതുമില്ല
മണ്ണിലിരുന്ന അവനാണ് അസൂയ .
രണ്ടു വായകള്‍ കൊണ്ടും
പരസ്പരം നുകര്‍ന്നിരുന്ന പെണ്ണുങ്ങളെ
അവനു സഹിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല .
കല്ലുകൊണ്ടെറിഞ്ഞു" ......
എന്നൊക്കെ എഴുതുമ്പോള്‍ സമൂഹത്തിന്റെ കപട സദാചാരം വളരെ വ്യെക്തമായി രേഖപ്പെടുത്തുന്നു / അടയാളപ്പെടുത്തുന്നു എന്ന് കാണാം .
കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് ചിന്താഗതികളെയും അവയുടെ അപചയങ്ങളുടെയും നേരെ പിടിക്കുന്ന കണ്ണാടിയും മണി മേഖല വരച്ചിടുന്നു . ഞാന്‍ ലീന എന്ന് തുടങ്ങുന്ന കവിത ലീനയുടെ കാഴ്ചപ്പാടിനെ വരച്ചു കാട്ടുന്നതിനൊപ്പം ലീന പങ്കിടുന്ന കാലത്തെ കുറിച്ചും നമ്മെ ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കുന്നുണ്ട് .
ഒരു വേഴ്ചയുടെയുച്ചിയില്‍ നിന്ന് വിലകി മാറി
അന്തരാളത്തില്‍ ശുക്ലത്തെ വിസര്‍ജ്ജിച്ച്
'സഖാവ്' എന്നെഴുതി , അവന്‍ ...
എന്ന് തുടങ്ങുന്ന കവിതയിലൂടെ മണിമേഖല ആ അപചയത്തെ വളരെ വ്യെക്തതയോടെ ചൂണ്ടി കാണിക്കുന്നു .
പുതുകാല കവിതകളുടെ ഗതി മാറിയുള്ള ഒഴുക്കില്‍ അസഹ്യരാകുന്നവര്‍ക്ക് നേരെ മണിമേഖല പ്രതികരിക്കുന്നത് ഇങ്ങനെ ആണ്
ഒടുവില്‍ പോലീസ് മേധാവി വന്നു
എന്റെ കവിതയെ പിടിച്ചു കൊണ്ട് പോയി .
വിചാരണവേളയില്‍
അയാള്‍ കണ്ണു കെട്ടിയിരുന്നു .
തുണിയില്ലാത്ത കവിതയെ കാണാന്‍
അയാള്‍ക്ക് ഭയമായിരുന്നു .
വാക്കുകളുടെ ശ്ലീല അശ്ലീലങ്ങളെ നോക്കി വിലയിടുന്ന കണ്ണുകളെ നോക്കി ഇങ്ങനെ പറയുവാന്‍ മറ്റൊരു എഴുത്തുകാരി ഇനിയും ജനിക്കേണ്ടി ഇരിക്കുന്നില്ലേ എന്ന് ധ്വനിപ്പിക്കുന്ന ഒരുപാട് അവസരങ്ങള്‍ ഈ സമാഹാരത്തില്‍ ഒരുപാടിടങ്ങളില്‍ നമുക്ക് കണ്ടെത്താന്‍ കഴിയും .
കാലുകള്‍ക്കിടയില്‍ നാടിനെ വയ്ക്കും വരെ
യോനീമുഖത്ത് സിംഹാസനം പ്രതിഷ്ഠിക്കും വരെ
രോമാക്കാലുകളില്‍ കൊടികള്‍ കെട്ടും വരെ
പൊക്കിള്‍ അറുത്തു അവകാശികള്‍ പിറക്കും വരെ .....
അത് പോലെ മറ്റൊരിടത്ത് ഇങ്ങനെ വ്യെസനിക്കുന്നുണ്ട്‌ കവി
അണുബോംബോ രാസായുധമോ
മിസ്സൈലോ കുഴിബോംബോ
തൊടുത്തുവിടുന്ന ഗുണ്ടുകളാല്‍
ഉടല്‍ ചത്തു മലര്ന്നാലും
യോനിക്ക് മരണമില്ല
യോനിയിലും മരണമില്ല .
അതെ വിശ്രമമില്ലാത്ത ചിന്തകളും , വരികളും അക്ഷര സമരങ്ങളും തുടരേണ്ടി വരികതന്നെ ചെയ്യുമെന്ന മണി മേഖലയുടെ ചിന്തകള്‍ ഓരോ നവോത്ഥാനഎഴുത്തുകാരനും മനസ്സിലാക്കേണ്ട വസ്തുതയാണ് എന്ന് വായന തോന്നിപ്പിച്ചു .
"സ്ഥിതി വിവരം" എന്ന കവിതയില്‍ കവി വരച്ചിടുന്ന സമകാലിക സ്ത്രീ ദുഃഖങ്ങള്‍ ഓരോ ഇടങ്ങളിലും അവള്‍ കടന്നു പോകുന്ന അവസ്ഥകള്‍ എന്നിവ നമ്മെ ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കുന്നത് ഓരോ സ്ത്രീയും പൊതു ഇടങ്ങളില്‍ ഒരു ഉടല്‍ മാത്രമായി പോകുന്നു എന്ന് തന്നെയാണ് . 'എനിക്കും ആരെങ്കിലും നമ്പരിട്ടു കാണുമോ ' എന്ന ആശങ്ക ഇത് കവിയിലെ സ്ത്രീയുടെ നിസ്സഹായതയെ തുറന്നു കാണിക്കുന്നു . തന്റെ എഴുത്തുകളിലെ അക്ഷരങ്ങള്‍ മറ്റുള്ളവരെ ആലോസരപ്പെടുത്തുന്നതിനെ കവി കാണുന്ന കാഴ്ച അല്ലെങ്കില്‍ ആശ്വസിക്കുന്നത് വളരെ കൌതുകപരവും രസാവഹവും ആയി തോന്നിപ്പിച്ചു .
എന്റെ അമ്മയോട് ചോദിക്കണം
എരിക്കിന്‍ ചെടിയില്‍ നിന്നും രക്ഷപ്പെട്ടതിനാലാണോ
എന്റെയുടല്‍ നീലയായിപോയതെന്ന്
ഞാന്‍ എഴുതുന്നത്‌ നീലയാണെന്ന്
ഒരു പരാതി നിലവിലുണ്ട് .
തീര്‍ച്ചയായും നിങ്ങള്‍ക്ക് വായനയില്‍ പുതുമയും , ചിന്തയും അത് പോലെ സമൂഹത്തിലെ ഒരു കണ്ണി എന്ന നിലയില്‍ നിങ്ങള്‍ നില്‍ക്കുന്ന ചുറ്റുപാടുകളെ മനസ്സിലാക്കാനും ഒരു തവണ എങ്കിലും മണിമേഖലയെ വായിക്കേണ്ടതുണ്ട് എന്ന് ഞാന്‍ കരുതുന്നു . ............ബി ജി എന്‍ വര്‍ക്കല
അമ്പതു കവിതകളുടെ സമാഹാരം ആണ് ഇത് . അവതാരിക സാറാ ജൊസഫ് ആണ് പുറം കവറില്‍ സച്ചിതാനന്ദന്‍ മാഷിന്റെ കുറിപ്പും അടങ്ങിയിട്ടുണ്ട് . ഓരോ അടരിലും പ്രണയവും ഭയവും കാമവും നിറഞ്ഞു വിങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു എന്ന സാറാ ജോസഫിന്റെ വരികളെ പിന്തുടര്‍ന്ന് വായനയിലേക്ക് കടന്നു പോകുമ്പോള്‍ എനിക്ക് തോന്നിയത് ശരിയാണ് ആ കാഴ്ചപ്പാട് എന്ന് തന്നെയാണ് .
സ്ത്രീ എന്ന സത്വം വല്ലാതെ അലോസരപ്പെടുത്തുന്ന ഒന്നായി സ്ത്രീക്ക് അനുഭവപ്പെടുന്ന ഇടങ്ങള്‍ പോലെ ഓരോ വായനയിലും പ്രതിഫലിക്കുന്ന അവളുടെ ഗദ്ഗദങ്ങള്‍ , ആശങ്കകള്‍ , ആവിഷ്കാരങ്ങള്‍ എന്നിവ നമ്മെ ഓര്‍മ്മപ്പെടുത്തുന്നത്‌ സ്ത്രീയുടല്‍ അവള്‍ പോലും കരുതുന്നത് കേവലമായ ശരീര ദാഹത്തിനു വേണ്ടിയുള്ള ഒരിടം പോലെയാണ് അല്ലെങ്കില്‍ സമൂഹം അങ്ങനെ ഒരു കാഴ്ചക്കണ്ണടയിലൂടെ അവളെ കാണുന്നു എന്നാണു .
രതിയുടെ വഴുവഴുക്കുന്ന സ്രവങ്ങളില്‍ , ബീജ കാഴ്ചകളില്‍ ,ആര്‍ത്തവചുവപ്പില്‍ , ഗുഹ്യരോമങ്ങളില്‍ ഒക്കെ ചവിട്ടിയല്ലാതെ കടക്കാന്‍ കഴിയാത്ത ഒരു തെരുവാണ് മണിമേഖല നമ്മെ കൂട്ടിക്കൊണ്ടു പോകുന്ന ഇടം . പക്ഷെ ഇവയില്‍ എല്ലാം തടയാതെ നമ്മെ രക്ഷിക്കുന്ന ഒരു അന്തര്‍നോവ്‌ ഉണ്ട് ഓരോ കവിതയിലും.
എന്തോ രതിയുടെ അതിപ്രസരം ഒന്നും കാണാന്‍ കഴിയുന്ന ഒരു എഴുത്ത് അല്ല ഇതില്‍ . എന്നാല്‍ ലെസ്ബിനിസം അതിന്റെ പരമമായ ഒരു തലത്തില്‍ എവിടെയും വായിക്കാന്‍ കഴിയുന്നത്‌ ഒരു പോരായ്മയായി തോന്നിയില്ല എങ്കിലും സ്ത്രീ എഴുതുന്നു എന്നത് കൊണ്ട് അവള്‍ക്ക് അവളുടെ ആകാശത്തെ കുടഞ്ഞു വിരിക്കുവാന്‍ ഒരു മാര്‍ഗ്ഗം പോലെയല്ലേ എഴുത്തുകള്‍ എന്ന് ചിന്തിക്കുമ്പോള്‍ അതിനോട് മുഖം തിരിക്കേണ്ടി വരുന്നുമില്ല .
"വിതച്ചതുമില്ല , കൊയ്തതുമില്ല
മണ്ണിലിരുന്ന അവനാണ് അസൂയ .
രണ്ടു വായകള്‍ കൊണ്ടും
പരസ്പരം നുകര്‍ന്നിരുന്ന പെണ്ണുങ്ങളെ
അവനു സഹിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല .
കല്ലുകൊണ്ടെറിഞ്ഞു" ......
എന്നൊക്കെ എഴുതുമ്പോള്‍ സമൂഹത്തിന്റെ കപട സദാചാരം വളരെ വ്യെക്തമായി രേഖപ്പെടുത്തുന്നു / അടയാളപ്പെടുത്തുന്നു എന്ന് കാണാം .
കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് ചിന്താഗതികളെയും അവയുടെ അപചയങ്ങളുടെയും നേരെ പിടിക്കുന്ന കണ്ണാടിയും മണി മേഖല വരച്ചിടുന്നു . ഞാന്‍ ലീന എന്ന് തുടങ്ങുന്ന കവിത ലീനയുടെ കാഴ്ചപ്പാടിനെ വരച്ചു കാട്ടുന്നതിനൊപ്പം ലീന പങ്കിടുന്ന കാലത്തെ കുറിച്ചും നമ്മെ ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കുന്നുണ്ട് .
ഒരു വേഴ്ചയുടെയുച്ചിയില്‍ നിന്ന് വിലകി മാറി
അന്തരാളത്തില്‍ ശുക്ലത്തെ വിസര്‍ജ്ജിച്ച്
'സഖാവ്' എന്നെഴുതി , അവന്‍ ...
എന്ന് തുടങ്ങുന്ന കവിതയിലൂടെ മണിമേഖല ആ അപചയത്തെ വളരെ വ്യെക്തതയോടെ ചൂണ്ടി കാണിക്കുന്നു .
പുതുകാല കവിതകളുടെ ഗതി മാറിയുള്ള ഒഴുക്കില്‍ അസഹ്യരാകുന്നവര്‍ക്ക് നേരെ മണിമേഖല പ്രതികരിക്കുന്നത് ഇങ്ങനെ ആണ്
ഒടുവില്‍ പോലീസ് മേധാവി വന്നു
എന്റെ കവിതയെ പിടിച്ചു കൊണ്ട് പോയി .
വിചാരണവേളയില്‍
അയാള്‍ കണ്ണു കെട്ടിയിരുന്നു .
തുണിയില്ലാത്ത കവിതയെ കാണാന്‍
അയാള്‍ക്ക് ഭയമായിരുന്നു .
വാക്കുകളുടെ ശ്ലീല അശ്ലീലങ്ങളെ നോക്കി വിലയിടുന്ന കണ്ണുകളെ നോക്കി ഇങ്ങനെ പറയുവാന്‍ മറ്റൊരു എഴുത്തുകാരി ഇനിയും ജനിക്കേണ്ടി ഇരിക്കുന്നില്ലേ എന്ന് ധ്വനിപ്പിക്കുന്ന ഒരുപാട് അവസരങ്ങള്‍ ഈ സമാഹാരത്തില്‍ ഒരുപാടിടങ്ങളില്‍ നമുക്ക് കണ്ടെത്താന്‍ കഴിയും .
കാലുകള്‍ക്കിടയില്‍ നാടിനെ വയ്ക്കും വരെ
യോനീമുഖത്ത് സിംഹാസനം പ്രതിഷ്ഠിക്കും വരെ
രോമാക്കാലുകളില്‍ കൊടികള്‍ കെട്ടും വരെ
പൊക്കിള്‍ അറുത്തു അവകാശികള്‍ പിറക്കും വരെ .....
അത് പോലെ മറ്റൊരിടത്ത് ഇങ്ങനെ വ്യെസനിക്കുന്നുണ്ട്‌ കവി
അണുബോംബോ രാസായുധമോ
മിസ്സൈലോ കുഴിബോംബോ
തൊടുത്തുവിടുന്ന ഗുണ്ടുകളാല്‍
ഉടല്‍ ചത്തു മലര്ന്നാലും
യോനിക്ക് മരണമില്ല
യോനിയിലും മരണമില്ല .
അതെ വിശ്രമമില്ലാത്ത ചിന്തകളും , വരികളും അക്ഷര സമരങ്ങളും തുടരേണ്ടി വരികതന്നെ ചെയ്യുമെന്ന മണി മേഖലയുടെ ചിന്തകള്‍ ഓരോ നവോത്ഥാനഎഴുത്തുകാരനും മനസ്സിലാക്കേണ്ട വസ്തുതയാണ് എന്ന് വായന തോന്നിപ്പിച്ചു .
"സ്ഥിതി വിവരം" എന്ന കവിതയില്‍ കവി വരച്ചിടുന്ന സമകാലിക സ്ത്രീ ദുഃഖങ്ങള്‍ ഓരോ ഇടങ്ങളിലും അവള്‍ കടന്നു പോകുന്ന അവസ്ഥകള്‍ എന്നിവ നമ്മെ ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കുന്നത് ഓരോ സ്ത്രീയും പൊതു ഇടങ്ങളില്‍ ഒരു ഉടല്‍ മാത്രമായി പോകുന്നു എന്ന് തന്നെയാണ് . 'എനിക്കും ആരെങ്കിലും നമ്പരിട്ടു കാണുമോ ' എന്ന ആശങ്ക ഇത് കവിയിലെ സ്ത്രീയുടെ നിസ്സഹായതയെ തുറന്നു കാണിക്കുന്നു . തന്റെ എഴുത്തുകളിലെ അക്ഷരങ്ങള്‍ മറ്റുള്ളവരെ ആലോസരപ്പെടുത്തുന്നതിനെ കവി കാണുന്ന കാഴ്ച അല്ലെങ്കില്‍ ആശ്വസിക്കുന്നത് വളരെ കൌതുകപരവും രസാവഹവും ആയി തോന്നിപ്പിച്ചു .
എന്റെ അമ്മയോട് ചോദിക്കണം
എരിക്കിന്‍ ചെടിയില്‍ നിന്നും രക്ഷപ്പെട്ടതിനാലാണോ
എന്റെയുടല്‍ നീലയായിപോയതെന്ന്
ഞാന്‍ എഴുതുന്നത്‌ നീലയാണെന്ന്
ഒരു പരാതി നിലവിലുണ്ട് .
തീര്‍ച്ചയായും നിങ്ങള്‍ക്ക് വായനയില്‍ പുതുമയും , ചിന്തയും അത് പോലെ സമൂഹത്തിലെ ഒരു കണ്ണി എന്ന നിലയില്‍ നിങ്ങള്‍ നില്‍ക്കുന്ന ചുറ്റുപാടുകളെ മനസ്സിലാക്കാനും ഒരു തവണ എങ്കിലും മണിമേഖലയെ വായിക്കേണ്ടതുണ്ട് എന്ന് ഞാന്‍ കരുതുന്നു . ............ബി ജി എന്‍ വര്‍ക്കല
