അടര്‍ന്നകലുകയെന്നാല്‍ മനസ്സിന്‍
നിതാന്തമരണമതല്ലോ പാരില്‍.
എരിഞ്ഞടങ്ങും സൂര്യനെ നോക്കി
കരഞ്ഞു തീരുവതരുതേ ഇനിയും.
പരിദേവനങ്ങള്‍ തന്‍ പാഥേയം
ഇരുളിലെറിഞ്ഞുണരാന്‍ കൊതിക്കും
മരുഭൂമിതൻ വിങ്ങലുകള്‍ക്കുള്ളില്‍
അധരങ്ങള്‍ മധുവോലും സുമമായിടുകില്‍.
അകലമാണതിവേഗം മനസ്സേ കുതിയ്ക്കാക-
വനിയില്‍ വിരഹമൊരു നിത്യസത്യം.
പറയുവതെളുതല്ല പതിരുകള്‍ എങ്കിലും
താണ്ടുക ദുസ്സഹമല്ലോ പകലിരവുകള്‍ ...
ദുഃഖം പ്രഹേളിക പോലൊരു സത്യം .
തനുവും മനവും അറിയുന്ന വേദന .
അത് മാത്രമറിയാതെ ജനനമില്ലല്ലോ
അത് കണ്ടു തീരാതെ മരണവുമില്ല!
അന്യമാകുന്ന പകലിരവു കടന്നു
മോഹങ്ങള്‍ വേവിച്ചന്നമാക്കിയും
നോവുകള്‍ നീറ്റിവിഭൂതിചാര്‍ത്തിയും
മുള്‍ശരങ്ങളില്‍ ശയ്യവിരിക്കാമിനി.
ഉയരെപറക്കാനശക്തമാം ശലഭങ്ങള്‍
ചിറകുതളര്‍ന്നിതളിലമര്‍ന്നു വിങ്ങവേ .
മധുവോലും മിഴികള്‍ നീര്‍പൊടിയുന്നൊരു
മധുമാസം ഇലകൊഴിയും കാലമാകുന്നുവോ !
വ്യര്‍ത്ഥമാം സ്നേഹത്തിന്‍ ഉത്തമമാതൃക
മാത്രമായമരുമീ സൂര്യകാന്തിയെന്നുമേ.
സഫലമാകാത്ത ജന്മങ്ങള്‍ക്കൊപ്പം
വേദനയല്ലാതെന്തു വേറെ നല്‍കും പാരില്‍ ?
പ്രതീക്ഷകള്‍ തന്‍ മൃദുശയ്യയില്‍
മരുവുന്ന കാല്പനികത കഴിഞ്ഞകാലം.
ഇത് ജീവിതത്തിന്റെ നേരറിഞ്ഞുള്ളോരു
ദ്രുതജീവിതത്തിന്‍ വസന്തകാലം മറക്കായ്ക.
എന്നുമെവിടെയും വിടര്‍ന്നുല്ലസിക്കുന്നു
ശുഭപ്രതീക്ഷകള്‍ തന്‍ മലരുകളെങ്കിലും
അവനിയില്‍ ഒരുനാളും അമരുകയില്ലവര്‍
അലഭ്യമായുള്ളോരു വാഗ്ദാനമഴകളിലോരിക്കലും..
................ബിജു ജി നാഥ് വര്‍ക്കല
manoharam..
ReplyDelete