മനോഹരമായ ഒരു
സ്വപ്നമായിരുന്നത് .
രാത്രി തന്‍ ചാരുത മിഴികളില്‍ നിറയിച്ച്
ഇരുളെന്നെ ചൂഴ്ന്നു കവര്‍ന്നെടുത്തീടവേ,
മിഴികളില്‍ തൂങ്ങുന്ന നിദ്ര തന്‍ ഭാരത്താല്‍
മറുവഴിയില്ലാതെന്‍ തലയിണ ഞെരിയുന്നു.
ഇരുളിന്റെ ആഴത്തില്‍ ഞാനാണ്ടു പോകവേ
ഒരു പൂനിലാവെന്നെ തഴുകിത്തുടങ്ങുന്നു .
എവിടെനിന്നറിയില്ല സംഗീതം പൊഴിയുന്നു.
ഉടലാകെ പൂത്തൊരു വസന്തം വിടരുന്നു .
സ്വപ്നത്തില്‍ നിന്നോ ജാഗരത്തില്‍ നിന്നോ
ഒരു മിന്നല്‍ വെളിച്ചത്തില്‍ ഇരുളകന്നകലുന്നു.
എന്റെ ശയനഗൃഹ ജാലകവാതില്‍ കടന്നതാ
വരുന്നുണ്ടൊരു നിഴല്‍ ആരിവള്‍ മോഹിനി.!
തൂവെണ്‍മ തോല്‍ക്കുമാ ഉടയാട കാറ്റിന്റെ,
തഴുകലില്‍ ചുറ്റുമായ് പാറിക്കളിക്കുന്നു.
പരിമളം പൊഴിയുന്ന ഊദിന്റെ ഗന്ധത്തില്‍
മുറിയൊരു ഭ്രമലോക പ്രപഞ്ചമായ് തീരുന്നു .
മഴനീര്‍ത്തുള്ളികള്‍ വീഴുമ്പോള്‍ കൂമ്പുന്ന
ഇല പോലവളുടെ മിഴികള്‍ അടയുന്നു.
ഒരു മഞ്ഞുതുള്ളി സ്പര്‍ശനമേറ്റെന്ന പോലുണരുന്നു
മുന്തിരിച്ചോപ്പെഴും കുചകുംഭമകുടങ്ങള്‍ .
ഒരു നെടുവീര്‍പ്പിന്റെ ശീല്‍ക്കാര ധ്വനിയില്‍
ഉണര്‍ന്നെണീല്‍ക്കുന്നു നിശബ്ദത ചുറ്റിനും.
അറിയാതെ ശയ്യയില്‍ നിന്നുമുയരുന്നു ഞാന്‍
ലോഹത്തെ പുണരുവാന്‍ കാന്തമതെന്ന പോല്‍.
വെറും നിലത്തേക്കായ് ഉരുണ്ടു വീഴും നോവില്‍
ഉണര്‍ന്നെണീക്കുന്ന ഞാന്‍ വെളിച്ചം തെളിക്കുമ്പോള്‍.
അതികാലമായെന്ന കുക്കുടമൊഴിയാലെന്നിലെ
അതിമോഹമെല്ലാം പറിച്ചെറിഞ്ഞല്ലോ ഹാ! കഷ്ടം.
@ബി.ജി.എന്‍ വര്‍ക്കല
No comments:
Post a Comment